ناسا با استفاده از داده های ماهواره ای قصد دارد حجم آب رودخانه های زمین را اندازه گیری کند.
آژانس فضایی ایالات متحده با استفاده از داده های ماهواره ای و مدل های کامپیوتری در حال رمزگشایی راز جریان رودخانه های زمین است. این کار به دانشمندان کمک می کند تا درک بهتری از چرخه آب، تغییرات آب و هوایی و اثرات مخرب انسان بر رودخانه ها داشته باشند.
، دانشمندان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا(JPL) برای این که یک دید کلی از میزان آب موجود در رودخانه‌های زمین به دست بیاورند اندازه‌گیری‌های ایستگاه‌های اندازه‌گیری سطح آب را با مدل‌های کامپیوتری حدود ۳ میلیون رودخانه در سراسر جهان ترکیب کردند. رهبری این تحقیق به الیزا کالینز بود که این تحلیل را به عنوان کارآموز JPL و دانشجوی دکترای دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی انجام داد و نتایج آن در مجله‌ی علمی نیچر ژئوساینس به تازگی منتشر کرد.
بر اساس تخمین دانشمندان، کل حجم آب موجود در رودخانه‌های زمین به طور متوسط از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۹، ۲,۲۴۶ کیلومتر مکعب (۵۳۹ مایل مکعب) بوده است. این مقدار معادل نیمی از آب دریاچه میشیگان و حدود ۰.۰۰۶ درصد کل آب شیرین موجود در زمین است که خود آن نیز تنها حدود ۲.۵ درصد از کل آب کره‌ی زمین را تشکیل می‌دهد. با وجود اینکه رودخانه‌ها بخش کوچکی از کل آب سیاره ما را تشکیل می‌دهند، اما در شکل‌گیری تمدن‌های بشری نقش حیاتی داشتند.
نتایج مطالعه‌ی ناسا درباره رودخانه‌های زمین به وضوح مصرف شدید آب را در یک دهه اخیر نشان می دهد. این مطالعه مناطقی از جهان را که تحت تأثیر مصرف شدید آب توسط انسان‌ها قرار گرفته‌اند، شناسایی کرده است. این نواحی که با رنگ خاکستری در تصویر بالا نشان داده شده‌اند، شامل بخش‌هایی از حوضه‌های رودخانه‌های کلرادو، آمازون، اورنج و موری-دارلینگ هستند.
نقشه‌ی موجود در بالای این صفحه، حجم آب ذخیره شده را بر اساس منطقه‌ی هیدرولوژیکی نشان می‌دهد. محققان تخمین زده‌اند که حوضه‌ی آمازون (به رنگ آبی تیره) حدود ۳۸ درصد از آب رودخانه‌های جهان را در خود جای داده است که بیشترین میزان در میان تمام مناطق هیدرولوژیکی است. همین قسمت از زمین بیشترین مقدار آب شیرین را در اقیانوس رها می کند چیزی حدود ۶,۷۸۹ کیلومتر مکعب (۱,۶۲۹ مایل مکعب) در سال! این مقدار ۱۸ درصد از کل آبی است که به اقیانوس ملحق می شود. این مقدار به طور متوسط از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۹ سالانه ۳۷,۴۱۱ کیلومتر مکعب (۸,۹۷۵ مایل مکعب) بوده است.
اگرچه به لحاظ فیزیکی امکان جریان منفی برای یک رودخانه وجود ندارد، روشی که در این مطالعه استفاده شد امکان جریان به سمت بالا را در نظر نگرفته است. به همین دلیل احتمال دارد در برخی از بخش‌های رودخانه، خروجی آب کمتر از ورودی آن باشد. این موضوعی است که محققان در بخش‌هایی از حوضه‌های رودخانه‌های کلرادو، آمازون، اورنج و همچنین حوضه‌ی موری-دارلینگ در جنوب شرقی استرالیا مشاهده کرده‌اند. این جریان‌های منفی بیشتر نشان‌دهنده‌ی مصرف شدید آب توسط انسان‌ها هستند. به گفته‌ی کالینز، رهبر این تحقیق:«این مناطق، مکان‌هایی هستند که در آن‌ها 'نشانه‌هایی' از مدیریت آب را مشاهده می‌کنیم.»