دانشمندان معتقدند که فضانوردان برای حفظ تناسب اندام در کره ماه می توانند از دیوار مرگ استفاده کنند.
به عقیده دانشمندان فضانوردان میتوانند در آینده با دویدن روی "دیوار مرگ" در ماه تناسب اندام خود را حفظ کنند. سئوال: دیوار مرگ چیست و چگونه می تواند به حفظ تناسب اندام کمک کند؟
«دیوار مرگ» به یک استوانه شیب دار گفته می شود که موتورسواران معمولا با سرعت زیاد روی آن حرکت می کنند. این ایده اولین بار توسط محققان بریتانیایی و آلمانی مطرح شد. آنها مشغول بررسی راههایی برای مقابله با اثرات منفی بیوزنی بر بدن آنها هستند. بیوزنی میتواند منجر به از دست دادن تراکم استخوان، عضلات ومشکلات قلبی عروقی شود. برای مقابله با این اثرات، فضانوردان باید به طور منظم ورزش کنند. اما ورزش در فضا به همین راحتی نیست زیرا، نیروی گرانش ضعیف می تواند باعث شود عضلات به سختی کار کنند.
کم کم به ماموریت بازگشت انسان به ماه نزدیک می شویم. از آخرین سفر انسان نیم قرن گذشته است و برای بازگشت چالش های زیادی وجود دارد. یکی از چالش های فضانوردان در این سفر، بی وزنی است. "دیوار مرگ" راه حلی خلاقانه برای حل این مشکل است. شیب دیوار به فضانوردان اجازه میدهد تا در برابر گرانش مصنوعی مقاومت کنند و عضلات خود را به همان حالتی که روی زمین ورزش میکنند، تمرین دهند. محققان فکر می کنند که این ایده میتواند به فضانوردان کمک کند تا در طول مأموریتهای طولانی فضایی سالم بمانند.
فضانوردان کافی است از یک استوانه چرخان به عنوان یک محیط تمرینی مصنوعی استفاده کنند. این استوانه که شبیه به یک دستگاه "دیوار مرگ" است میتواند با چرخش سریع، گرانش مصنوعی ایجاد کند و به فضانوردان اجازه دهد تا عضلات خود را به شیوه بهتری تمرین دهند. اما منظور آنها دویدن معمولی نیست بلکه، دویدن است! آنها برای حفظ تناسب اندام باید چند بار در روز دور دیوار مرگ بدوند.
تیم تحقیقاتی برای اثبات ادعای خود یک استوانه بزرگ که معمولا برای حرکات نمایش موتورسواران استفاده می شود، اجاره کردند. در این آزمایش؛ یک جرثقیل تلسکوپی ۳۶ متری و چند طناب نشان دادند که انسان میتواند در محیط کمجاذبه ماه به اندازهی کافی سریع بدود تا نه تنها روی دیوار باقی بماند، بلکه نیروی جانبی لازم برای مقابله با تحلیل رفتن استخوان و عضلات را نیز ایجاد کند.
پروفسور آلبرتو مینتی، فیزیولوژیست دانشگاه میلان در مورد نتایج گفت:"حیرتانگیزه که قبلا کسی به این فکر نیفتاده بود. این راه حل ساده ای برای تمرین ورزشی روی ماه است."
پس از پایان برنامهی آپولو در سال ۱۹۷۲، دیگر هیچ انسانی روی ماه پا نگذاشت. اما ناسا و دیگر سازمانهای فضایی برای بازگشت به ماه و انجام مأموریتهای بلندمدت در سکونتگاههای دائمی خود را آماده کردند. فضانوردان ماموریت آرتمیس ناسا قرار است سال آینده به ماه سفر کنند و خود را زودتر از سال ۲۰۲۶ به سطح ماه برسانند.
محیط خصمانهی ماه چالشهای متعددی را برای فضانوردان ایجاد میکند: از تأمین هوا، غذا و آب گرفته تا محافظت مناسب در برابر تشعشعات فضایی. اما بدون گرانش زمین فضانوردان دچار تحلیل رفتن استخوان، عضلات و همچنین از دست دادن کنترل ظریف سیستم عصبی مورد نیاز برای حرکات هماهنگ میشوند. به همین دلیل، مقابله با «کمتحرکی» فضانوردان در اولویت قرار دارد.
محاسبات پروفسور مینتی و همکارانش نشان میدهد که دویدن روی «دیوار مرگ» در زمین بدون افتادن کار سختی است. اما در جاذبه ماه که یک ششم جاذبه زمین است، این کار ساده ای خواهد بود. طبق محاسبات آنها، فضانوردان باید با سرعت 13 کیلومتر بر ساعت در این استوانه بدوند.
برای آزمایش این فرضیه دو محقق با کمک یک طناب بانجی از جرثقیل آویزان شدند و دور یک «دیوار مرگ» ۱۰ متری دویدند. این چیدمان با از بین بردن پنج ششم وزن بدن آنها، گرانشی شبیه به گرانش زمین شبیه سازیکرده بود. دانشمندان با ترکیب این دادهها با اطلاعات به دست آمده از آزمایش تردمیل، نتیجهگیری کردند که دویدن به مدت چند دقیقه در ابتدا و انتهای هر روز نیروی جانبی کافی برای حفظ سلامت استخوانها، عضلات و کنترل سیستم عصبی را ایجاد میکند. سئوال اینجاست: چگونه می توان دیوار مرگ را به فضا فرستاد؟! ما نیازی به فرستادن آن به کره ماه نداریم. کافی است سکونگاه های فضانوردان را مدور بسازیم تا آنها بتوانند دور دیوارهای خانه خود بدوند.
ایدهی دویدن روی «دیوار مرگ» مخالفان و موافقان خاص خود را دارد. پروفسور ماریا استوکس، متخصص توانبخشی عصبیعضلانی در دانشگاه ساوتهمپتون، می گوید:"دویدن در استوانهی افقی میتواند روش خوبی برای مقابله با کمتحرکی ناشی از گرانش ضعیف ماه باشد." اما پروفسور نیک کاپلان، متخصص پزشکی و توانبخشی هوا-فضا دانشگاه نورثآمبریا، این ایده را جالب میداند، اما به عقیده او فضای سکونتگاههای اولیهی ماه به اندازه ای نیست که بتواند چنین پیستهای دوچرخهسواری را در خود جای دهد.