پس از چند ماه وقفه و نگرانی فضاپیمای وویجر 1 بار دیگر با خبرهای خوش به زمین بازگشت. این کاوشگر پیشگام که در حال حاضر در فضای بین ستاره‌ای در فاصله‌ای دور از زمین مشغول کاوش است، با رفع ایرادات فنی، عملیات علمی خود را از سر گرفته و به سفر خود در اعماق ناشناخته کهکشان ادامه می دهد.

ناسا اعلام کرده است که با وجود نیاز به انجام برخی به‌روزرسانی‌های جزئی مانند همگام‌سازی مجدد نرم‌افزار و تعمیر و نگهداری ضبط‌کننده نوار دیجیتال، وویجر 1 آماده دریافت دستورات و ارسال داده‌های جدید از گیرنده امواج پلاسما است. این گیرنده وظیفه‌ی تشخیص ارتعاشات پلاسمای فضای بین ستاره‌ای را با استفاده از حسگرها و آنتن‌هایی بر عهده دارد که فرکانس‌های آن‌ها برای گوش انسان قابل شنیدن نیست. با وجود فاصله‌ی 15 میلیارد مایلی از زمین، وویجر 1 در چهل و هفتمین سال فعالیت خود در اعماق فضا، همچنان به انجام مأموریت فضایی عمیق خود ادامه می‌دهد. این فضاپیما به عنوان دورترین کاوشگر ساخته شده توسط بشر تا به حال، نقشی بی‌بدیل در تاریخ هوانوردی ایفا کرده است. اهمیت و دستاوردهای وویجر 1 در کنار فضاپیمای خواهرش وویجر 2 که چند میلیارد مایل به زمین نزدیک‌تر است، بی‌نظیر باقی خواهد ماند.

اما چه چیزی به این فضاپیمای شگفت‌انگیز قدرت ادامه‌ی سفر در اعماق ناشناخته را می‌دهد؟ وویجر 1 با سرعتی معادل 38210 مایل در ساعت در حال حرکت است. این سرعت، علیرغم اینکه از سرعت کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا (394736 مایل در ساعت) کمتر است، دستاورد بزرگی محسوب می‌شود.

بخش قابل توجهی از این سرعت مدیون استفاده از میدان گرانشی سیارات برای شتاب گرفتن در هر مرحله از سفر است. درست مانند فضاپیمای روزتا که برای مطالعه دنباله‌دارها در سراسر منظومه شمسی حرکت می‌کرد، وویجر 1 و 2 نیز از میدان گرانشی سیارات (حتی زهره!) برای افزایش سرعت خود در هر توقف استفاده کردند. این شتاب‌گیری در میدان گرانشی قوی مشتری، به عنوان قوی‌ترین سیاره منظومه شمسی، نقش اساسی در رسیدن به سرعت‌های بالا داشته است.

گذشته از این، وویجر 1 و 2 با کشف آتشفشان‌ها، حلقه‌ها و قمرهای مشتری و زحل، اطلاعات بی‌نظیری را از منظومه شمسی بیرونی به زمین ارسال کردند. تصاویر خیره‌کننده‌ی این دو فضاپیما از سیارات بیرونی و زمین به عنوان “نقطه آبی کمرنگ” در پهنه‌ی وسیع کهکشان، یادآور جایگاه کوچک و گذرای ما در هستی است. هر دو کاوشگر وویجر از طریق باتری‌های هسته‌ای یا ژنراتورهای ترموالکتریک ایزوتوپ رادیویی تغذیه می‌شوند. با وجود استفاده از تنها 12 وات توان (معادل توان مصرفی یک یخچال خانگی)، وویجر 1 می‌تواند اطلاعات را در عرض 24 ساعت به زمین ارسال کند. این کارایی حتی در اعماق فضای بین ستاره‌ای نیز حفظ می‌شود.

سفر حماسی وویجر 1 هنوز به پایان نرسیده است. پیش‌بینی می‌شود که این فضاپیمای شگفت‌انگیز 16500 سال دیگر به پرواز خود در اعماق کهکشان ادامه دهد. وویجر 1 و 2 به عنوان سفیران بشریت در اعماق فضا، حامل “صفحه‌ای طلایی” هستند که در صورت برخورد با موجودات فرازمینی، اطلاعاتی از تمدن و فرهنگ زمین را به آن‌ها منتقل می‌کند. این صفحه به ابتکار کارل سیگان، اخترفیزیکدان مشهور، به 55 زبان مختلف و همچنین شامل صداهایی از زمین، موسیقی و حتی یک آواز ناواهو است. با وجود اینکه هر دو مسافر فضایی در طول 47 سال سفر خود با چالش‌های فنی روبرو بوده‌اند، اما ثبات و پایداری قابل‌توجهی از خود نشان داده‌اند.