برخی از نوزادان با “دم” به دنیا می آیند، اما نه به دلیلی که شما فکر می کنید!

شاید به نظر شما یک داستان علمی-تخیلی به نظر برسد اما، در بعضی موارد نادر نوزدانی با دم متولد می شوند که طول آن ها گاهی به 18 سانتی متر هم می رسد.

طبق گزارش ساینس آلرت؛ تا به امروز تعداد نوزادانی که با این شرایط متولد شده اند در سراسر جهان به عدد 40 می رسد. “دم” این نوزدان واقعی است البته، بدون استخوان و بسیار نرم است. پزشکان معمولا این زائده ها را از طریق جراحی بر می دارند. تا به امروز، سوابق رسمی حدود 40 نوزاد متولد شده با “دم واقعی” شامل برآمدگی های نرم، بدون استخوان و انگشت مانند است که به راحتی از طریق جراحی برداشته می شوند. اما، این موارد نادر همواره برای محققان جذاب بود. آن ها معتقدند “دم” بقایای خوش خیم و تکاملی از اجداد گمشده ما در گذشته دور است.

البته این یک نظریه منسوخ است اما، تا چند دهه بر سر این موضوع در محافل علمی بحث های زیادی جریان داشت. واقعیت می تواند برای این کودکان بسیار دردناک تر باشد. این کودکان مستحق مراقبت های پزشکی هستند و نباید از آن ها به خاطر مقاصد دیگر سوء استفاده کرد.

زائده هایی که برخی از نوزادان با آنها به دنیا می آیند در طول تاریخ به عنوان دم «واقعی» یا «ویستیجیال» تلقی می شدند. اما نامگذاری اشتباه است زیرا، آنها هیچ شباهتی به دم حیوانات در طبیعت ندارند. دم آنها فاقد هر نوع استخوان، غضروف یا طناب نخاعی است. با این حال، این بدان معنا نیست که این زائده ها آنقدر که دانشمندان فکر می کنند، بی ضرر باشند.

سوء تفاهم در مورد منشا دم از خود چارلز داروین شروع می شود. بیش از یک قرن پیش، داروین معتقد بود که دم‌های باقی‌مانده انسان بقایای ابتدایی از انسان های اولیه هستند که زمانی دم داشتند.

در دهه 1980، دانشمندان این نظریه را مورد آزمایش قرار دادند. آنها فرض کردند یک جهش ژنتیکی در دوره تکامل انسان رخ داد که بر اثرآن، دم ما از حذف شد اما می تواند تحت شرایطی دوباره برگردد.

در سال 1985، مقاله اای منتشر شد که در آن دو نوع مختلف «دم» را تعریف کرد که نوزادان انسان می توانند با آن متولد شوند. اولین نوع، همانطور که قبلا ذکر شد یک دم باقی مانده یا واقعی است که در ابتدا تصور می شد از اجداد ما به ارث رسیده است. اما نوع دیگر آن، براثر رشد استخوان دنبالچه ایجاد می شود که مانند یک دم جانوران، استخوان هم دارد. از لحاظ تاریخی، شبه دم با نقص های مادرزادی مرتبط بوده است.

البته مثل روز روشن است که هر دو زائده نادر احتمالاً نشان دهنده ادغام ناقص ستون فقرات یا آنچه به عنوان دیسرافیسم ستون فقرات شناخته می شود، می باشند. بنابراین، شکل گیری آن ها در اثر تکامل نیست بلکه، نشان دهنده بروز یک اختلال در رشد جنین است که به احتمال زیاد از شرایط محیطی و ژنتیکی نشات می گیرد.

هنگامی که سن جنین انسان به پنج هفته می رسد، ساختار دم مانندی متشکل از لوله عصبی و نوتوکورد که به نوعی شبیه نخاع اولیه است، شروع به جوانه زدن می کند. در هفته هشتم، این دم معمولاً دوباره به بدن جنین برمی گردد. اگر تا زمان تولد این اتفاق رخ ندهد، می تواند نشان دهنده وجود یک نقص مادرزادی بزرگتر باشد.

در واقع، نوزادان انسانی که با دم به دنیا می‌آیند، معمولاً دارای نقص سیستم عصبی هستند. به عنوان مثال، در سال 2008، مقاله ای استدلال کرد که “دم های وستیژیال واقعی خوش خیم نیستند” زیرا ممکن است با دیسرافییسم زمینه ای مرتبط باشند. تقریباً نیمی از موارد بررسی شده با مننگوسل یا اسپینا بیفیدا اکولتا مرتبط بودند.

این نشان می دهد که نوزادانی که با دم متولد می شوند به مراقبت های پزشکی بیشتری نسبت به یک جراحی ساده نیاز دارند. مطالعه جدید با شدت نسبت به نظریه مقاله 1985 که استدلال می کرد “دم واقعی انسان یک بیماری خوش خیم است و با هیچ گونه ناهنجاری نخاعی زمینه ای مرتبط نیست” مخالف است.

در واقع، در سال 1995، محققان استدلال می کردند که نوزادانی که با هر دو “دم واقعی” و “شبه دم” متولد می شوند، باید تحت تصویربرداری عصبی و همچنین جراحی قرار بگیرند تا مطمئن شوند که رشد آنها طبق روال طبیعی ادامه پیدا خواهد کرد. البته، هنوز منشا این ناهنجاری مادرزادی مشخص نیست! بنابراین، نمی توان صد در صد گفت دم های واقعی از همان دم جنینی نشات می گیرد. صرف نظر از اینکه دم نوزاد از کجا شکل گرفته است، اما، شواهد قویاً نشان می دهد که این دم در نتیجه یک مشکل مادرزادی است و یک صفت باقیمانده بی ضرر نیست.