نیروی هوایی آمریکا چندین دهه است که سواحل این کشور را برای پیدا کردن یک بمب هسته ای گمشده جستجو می کند.

طبق گزارش گروه علم و فناوری های فن تک و به نقل از ساینس آلرت؛ هر از چند گاهی با افزایش تشعشعات رادیواکتیو در سواحل جزیره تایبی ایالت کالیفرنیا، دولت آمریکا برای یافتن بمب هسته ای گمشده به تکاپو می افتد. آنها احتمال می دهند این بمب هسته ای باید جایی در نزدیکی سواحل این جزیر و در عمق 13 تا 55 فوتی کف اقیانوس مخفی شده باشد.

ماجرا مربوط به 5 فوریه 1958 می شود. دو جت جنگنده نیروی هوایی برای یک مانور آموزشی پرواز کردند. یکی از آن دو هواپیما بمب افکن B-47 بود که یک بمب هسته ای از نوع گرما هسته ای مارک 15 را حمل می کرد. حدود بیست سال غواصان نیروی هوایی و نیروی دریایی مناطقی به مساحت 24 مایل مربع را در نزدیکی خلیج Wassaw Sound واقع در اقیانوس اطلس جستجو کردند ولی باز هم موفق نشدند. یک افسر بازنشسته نیروی هوایی چهل سال بعد با تصوری که از دوران کودکی در مورد این بمب گمشده داشت، تصمیم گرفت سواحل خلیج را به دنبال آن بگردد.

استفان شوارتز، نویسنده کتاب “ممیزی اتمی” در مورد هزینه ها و پیامدهای سلاح های هسته ای ایالات متحده می نویسد:”این میراث جنگ سرد است.”کارشناسان نظامی معتقدند حتی اگر دولت بتواند بمب هسته ای را پیدا کند، بهترین کاری که می تواند انجام دهد این است که بمب را در همان کف اقیانوس دفن کند.

ماموریت آموزشی مسلحانه

سال 2001 یک گزارش مفصل از حادثه تایبی منتشر شد. طبق گزارش حمل بمب در ماموریت های آموزشی یک امر معمول در نیروی هوایی بود. چرا در این مامورین جنگنده ها باید به بمب هسته ای مجهز می شدند؟! این ماموریت آموزشی برای شبیه سازی حملات هسته ای اتحاد جماهیر شوروی برنامه ریزی شده بود. اما چرا جنگنده ها با تسلیحات خطرناکی که داشتند بر فراز آسمان مناطق مسکونی شهرهای مختلف پرواز می کردند؟! این کار با هدف آزمایش سامانه های لیزری انجام شد. در واقع؛ می خواستند ببیند پدافند لیزری می تواند در چه فاصله ای با هدف برخورد کند!

سرگرد هوارد ریچاردسون خلبان بمب افکن B-47 حامل بمب هسته ای ماموریت خود را به پایان رساند اما، در همان زمان ستوان کلارنس استوارت خلبان جنگنده F-86 مشغول عملیات رهگیری جت های جنگنده بود. رادار استورات نتوانست بمب افکن B-47 را تشخیص دهد و در نهایت، با هواپیمای ریچاردستون برخورد کرد. دو خلبان از این حادثه جان سالم به در بر بردند. ستوان استوران قبل از برخورد به بیرون پرید اما، ریچاردسون متوجه شد نمی تواند با وجود بمب روی باند فرودگاه در حال ساخت نیروی هوایی فرود بیاید. بنابراین، تصمیم گرفت بمب هسته ای را در اقیانوس رها کند. او به سمت اقیانوس رفت و بمب را از ارتفاع حدود 7200 فوتی رها کرد و بمب افکن را به سلامت در باند پرواز، فرود آورد. او در سال 2001 گفت که بعد از رها کردن، انفجار بمب را ندیده است. در سال 2004 به شبکه خبری CBC گفت که از کاری که انجام داده است بسیار پشیمان است. در آن شرایط فکر نمی کرد این تصمیم می تواند چه مشکلاتی ایجاد کند. او گفت: «چیزی که باید به یاد می آورم فرود سالم هواپیما است. نام من بخاطر این بمب هنوز در خاطره ها باقی مانده است.» ریچارد در سال 2008 گفت که بعد از رها سازی بمب، هواپیما را چرخاند و به سمت خشکی برگشت.

چاشنی پلوتونیوم

تا هفته‌ها پس از این حادثه، حدود 100 غواص نیروی دریایی با استفاده از ردیاب های صوتی سونار به دنبال سلاح گشتند. طبق قانون اساسی آتلانتا در آن زمان، بالگردها و کشتی‌ها باید سواحل و مرداب‌ها را جست‌وجو می کردند. ولی باز هم نتیجه ای نداشت!

در 16 آوریل 1958، ارتش طبق قانون اساسی آتلانتا گزارش داد که بمب هسته ای گم شده است. نیروی هوایی هم اعلام کرد که این سلاح به طور کامل مونتاژ نشده است و بنابراین “خطر انفجار یا تشعشع رادیواکتیو” وجود ندارد. البته در آن زمان، فناوری که سلاح های هسته ای را مهر و موم می کرد وجود نداشت. به همین علت، برای آرامش افکار عمومی اعلام شد که چاشنی پلوتونیم داخل محفظه اصلی بمب وجود نداشت پس، جای نگرانی نیست.

زمانی که ریچاردسون آن را پرتاب کرد، دولت و ارتش ایالات متحده بارها اعلام کردند که سلاح جزیره تایبی حاوی چاشنی پلوتونیوم نبود. رسید دریافتی از بمب هم منتشر شد که ریچاردسون آن را امضاء کرده بود. او هم اعلام کرد که نیروی هوایی به آنها اجازه نمی دهد چاشنی را در داخل سلاح قرار دهند. اما، نامه ای که در سال 1966 از اسناد طبقه بندی شده فاش شد عکس این مطلب را نشان داد. این نامه به شهادت دستیار وزیر دفاع وقت جک هاوارد در مقابل یک کمیته کنگره اشاره می کند که اعلام کرده بود بمب تایبی یک سلاح هسته ای کامل با چاشنی پلوتونیوم است. سخنگوی ارتش بلافاصله در سال 2001 به تصویر فاش شده واکنش نشان داد و گفت:” ما به تازگی با هاوارد صحبت کرده ایم و او قبول کرد که یادداشت او اشتباه بوده است.”

کشف بمب در زیر آب

در سال 2000 یک افسر بازنشسته نیروی هوایی با نماینده وقت جوجیانا تماس گرفت. جک کینگستون از جورجیا درباره بمب گم شده و یادداشت هاوارد اطلاعاتی داشت. با اصرار نماینده کنگره، نیروی هوایی به بررسی یافتن و خارج کردن بمب هسته ای در سواحل این ایالت پرداخت. طبق نتایج بررسی آنها، دولت باید 5 میلیون دلار به هزینه بازیابی بمب اختصاص می داد در حالی که، اگر آن را به همین منوال رها کند هزینه کمتری روی دست آنها باقی خواهد گذاشت. نتایج نشان داد بیشترین آسیبی که احتمال داشت در این حالت رخ دهد، آزاد سازی فلزات سنگین براثر خوردگی بمب بود. به غیر از این، این احتمال هم بود که زمان بازیابی منفجر شود به همین علت، باید قبل از آن اورانیوم را از بمب خارج کنند.

طبق گزارش نیروی هوایی در سال 2001، بمب 7600 پوندی گم شده دارای 400 پوند مواد منفجره معمولی است. با این وجود، افسر بازنشسته مسئولیت یافتن سلاح را بر عهده گرفت. در سال 2004، با ردیابی تشعشع زیاد رادیواکتیو تصور کرد که بلاخره موفق شد بمب کمشده را پیدا کند. اما براساس تحقیقات نیروی هوایی این تشعشعات ناشی از مواد معدنی موجود در واساو ساند بود.

حدود یک دهه بعد، در سال 2015 یک نفر دیگر امواجی صوتی عجیبی با دستگاه سونار پیدا کرد. شایلا حسن، معاون دفتر ارتباطات با اداره امنیت ملی هسته ای با ارسال ایمیلی به وب سایت اینسایدر گفت که وزارت انرژی کارشناسان خود را برای بررسی موضوع به محل اعزام کرد. در این بیانیه آمد: « نتایج ارزیابی مرکز حفاظت از محیط زیست DOE در سال 2015 این بود که نیروی تجسس شواهدی مبنی بر کشف سلاح گمشده پیدا نکردند.”
تنها وقوع یک سونامی قوی می تواند از طریق لایروبی، کمک به کشف این بمب هسته ای کند.