دانشمندان موفق شدند راه جدیدی برای تشخیص کما یا اغماء در بیماران کشف کنند.

طبق گزارش ساینس آلرت؛ تشخیص این که آیا بیمار واقعا به کما رفته است یا خیر! کار خیلی سختی است. پاسخ قوی بیماران به بوهای خاص می تواند به پزشکان کمک کند تا بهترین درمان را برای بیمارانی که در کما، زندگی نباتی یا هوشیار پایینی هستند، استفاده کنند. شرایطی که در مجموع به عنوان اختلالات هوشیاری (DoC) شناخته می شوند.

با این حال، تشخیص این که بیمار دارای کدام وضعیت به سر می برد، گاهی می تواند خیلی سخت باشد. محققان در این مطالعه از صداها یا تصاویر برای آزمایش DoC استفاده کرده‌اند. نتایج جدید نشان داد که بوها می‌توانند به پزشکان در تشخیص کمک کنند. پزشکان بوهایی که به دقت انتخاب کرده بودند، زیر بینی بیمار قرار دادند و از این طریق توانستند حالت کما را تشخیص دهند.

محققان در مقاله منتشر شده خود نوشتند: “پاسخ های بویایی را باید به عنوان نشانه های هوشیاری در نظر گرفت. پاسخ بویایی ممکن است در ارزیابی هوشیاری و در نهایت انتخاب مسیر درمانی درست کمک کننده باشد.” در این آزمایش 28 بیمار با سطوح مختلف هوشیاری در یک دانشکده پزشکی مورد بررسی قرار گرفتند. پزشکان از بوهایی مانند وانیلین و اسید دکانوئیک استفاده کردند و عکس العمل مغز بیماران را با کمک دستگاه های اسکن‌ الکتروانسفالوگرام (EEG) را زیر نظر داشتند. سطح هوشیاری بالاتر به معنای پاسخ بیشتر به بوها بود.
سه ماه بعد، از 16 بیماری که به بود عکس العمل نشان دادند هوشیاری حدود 10 نفر از آنان بهبود یافته بود. اما، 2 بیمار از یک گروه 12 نفره نسبت به محرک های بویایی هیچ عکس العملی نشان نداده بودند.

در گروه دوم، الگوهای مغزی جالبی وجود داشت: به طور خاص، ارتباط عملکردی امواج تتا و آلفا در مغز افرادی که به کما رفته اند نسبت به افراد سالم کمتر بود اما، در عوض امواج بتا (مرتبط با استرس و بیداری) و امواج دلتا (مرتبط با خواب عمیق) بیشتری داشتند. البته این الگو فقط در مورد رایحه وانیلین مشاهده شد. محققان معتقدند احتمال دارد بین خوشایند بودن بو و احتمال واکنش افراد دارای DoC رابطه ای وجود داشته باشد.

آنها در مقاله خود نوشتند: “اتصال تتا احتمالا یک همبستگی عصبی با هوشیاری بویایی در بیماران مبتلا به DoC داشته باشد که می تواند به ارزیابی هوشیاری و کمک به استراتژی های درمانی کمک کند.”

سیستم بویایی ما متفاوت از سایر حواس بدن عمل می کند، زیرا بخش تالاموس مغز (مرتبط با هوشیاری) را درگیر نمی کند. بوها با قسمت جلویی مغز ارتباط بیشتری دارد. همه این موارد می تواند در درک ما از هوشیاری، واکنش مغز به بو و نحوه ارتباط این دو نقش داشته باشد. با این حال، برای رسیدن به یک نتیجه گیری دقیق باید این آزمایش ها را بر روی طیف وسیع تری از بیماران انجام داد. پزشکان در قدم بعدی باید علت این ارتباط را پیدا کنند. آن‌ها فکر می کنند ما زمانی که هوشیاری خود را از دست می دهیم در حقیقت توانایی پردازش بوها را به طور معمول از دست بدهیم. محققان می نویسند: «ما باید تحقیقات خود را پس از برگشت هوشیاری در یک دوره طولانی تر تکرار کنیم.» نتایج این مطالعه به تازگی در مجله Frontiers in Neuroscience منتشر شد.